آن روز به همراه یکی از اعضای هیئ
ت مدیره به سرکشی یکی از منازل رفتیم و به همراه خود خواروبار و بعضی لوازم بردیم ، چون که وضعیت اسفناک آنها را شنیده بودیم به شدت متاثر شدیم. خود را به منزل آنها رساندیم ، از خودرو پیاده شدیم ، سه کلبه بلوکی در آنجا بود ، فکر نمی کردم کسی در آنجا مسکن گزیند. به ناچار به کلبه ی اولی رفتیم در آن آشغال بود و کسی را ندیدیم . در نظرم فکر می کردم شاید منزل موردنظر اینجا نباشد و کلبه ی دومی شاید کلبه ی حیوانات باشد. چاره ای نبود خود را به کلبه ی دومی رساندیم همین که نزدیک شدیم بدون محافظ و در و پنجره بود ، احساس کردم کسی آنجا زندگی می کند . صدا زدم چند پسر کوچک قد و نیم قد رسیدند منزل آقای ... گفتند بفرمایید.
آنجا که من دیدم زیر پایی هم نداشت ، سقف کلبه چند چوب بود که هر آن احتمال ریزش چوب ها بود، قابلمه ای دور و بر بچه های قد ونیم قد بود که نان را در آب خرد کرده بودند و دورش جمع شده بودند و آن ناهارشان بود.هیچ همسایه ای در آنجا نداشتند و دور کلبه به جز آنها کسی زندگی نمی کرد. مادرشان حالت روانی و افسردگی داشت و از فرط افسردگی نمی دانست چه می گوید.
شرح حال عجیبی دیدم پسر بزرگتر که ده سال داشت گفت پدرم رفته و چند ماهی یکبار که برمی گردد وسایلی که در خانه داریم آنها را حراج می زند و صرف مواد می کند و می رود.
نمی دانم خرجی زندگی آنها از کجا تامین می شد؟
لباس هایشان پاره پوره و در کلبه ی آنها به جز لباس پاره و چند پتوی نازک نبود. خواروبارها را زمین گذاشتم و به همکارم گفتم این خواروبارها پس کی غذا درست کند؟
آنچه گفتم ذرهای از این سختی های مردم جامعه است و به خاطر محبتی که به مردم داریم جمع می شویم و با هم همکاری می کنیم تا شاید ما گوشه ای از نیازمندی ها را رفع کنیم.
در صورت تمایل به همکاری با ما می توانید با شماره تلفن موسسه تماس حاصل نمایید.